ในโลกออนไลน์จากเว็บไซต์พันทิปกระทู้ “ไม่อยากอยู่บ้าน เกลียดแม่” ได้เผยแพร่เรื่องราวชีวิตของหญิงสาว ม.6 ที่รู้สึกเกลียดแม่อย่างหนักจนขนาดไม่อยากเจอหน้า ไม่อยากอยู่ร่วมด้วยภายในบ้านเดียวกันอาจจะฟังดูแย่ อ่านหัวข้อกระทู้ดูแล้วอาจจะรู้สึกสงสัยอย่างยิ่งว่าสาเหตุอะไรทำให้หญิงสาว วัยรุ่นคนนี้เกลียดแม่ได้ขนาดนั้น แต่ที่น่าสงสัยยิ่งกว่าคือผู้คนที่ได้อ่านเรื่องราวดังกล่าวแล้วต่างพากัน เห็นใจ ให้กำลังใจหญิงสาวคนนี้เป็นจำนวนมาก จะเป็นเพราะอะไรไปอ่านรายละเอียดกัน
“ตั้งแต่อนุบาลจำความได้เลยค่ะ ว่าโดนบังคับมาตั้งแต่เด็ก ทั้งเรื่องเรียนเรื่องเล่น. กินข้าว กลับบ้านมาไม่เคยได้ออกไปเล่นกับเพื่อนเลย ต้องมานั่งทำแบบฝึกหัดกขคง. อ่านหนังสือ ฝึกพูดภาษาอังกฤษ. แอบหนีไปเล่นกับเพื่อน โดนพ่อตีกับก้านมะยม นอนร้องไห้ให้ยายทายาให้อยู่หลายคืน พอขึ้นประถมก็โดนบังคับให้เรียนพิเศษเสาร์ อาทิตย์ เลิกเรียนจันทร์ถึงศุกร์ ก็ต้องเรียน เหนื่อยมาก เคยเรียนจนอ้วกความรู้สึกตอนนั้นมันเหนื่อยมันทรมาน เวลาทำการบ้านอ่านหนังสือ แม่ก็ตามมาอยู่ใกล้ๆ ประเภทแบบติดตัวเป็นเงา ไปรับไปส่งตลอด ไปเข้าค่าย งานกลุ่มแม่ก็ตามไปรับไปส่งจนกระทั่งตอนป.5
พ่อ กับแม่หย่ากัน ช่วงนั้นพ่อกับแม่ทะเลาะกันบ่อย ไม่มีสมาธิในการเรียนเลยค่ะ จากเกรด4.00ทุกเทอม เหลือ3.70 แม่ก็ตีๆๆๆๆๆ แม่บอกว่ามันเป็นเรื่องของผู้ใหญ่ ไม่เกี่ยวอะไรกับการเรียนหนูเลย ทำไมทำตัวแย่แบบนี้ ตอนนั้นร้องไห้จนยายต้องวิ่งมาดู. แม่กระหน่ำตีไม่ยั้งจนยายต้องมาอุ้มแล้วสั่งให้แม่หยุด
หนูพูดกับพ่อ แม่น้อยมาก ไม่สนิทกันเลยพี่น้องไม่มี กับญาติก็คุยไม่ได้ พ่อกับแม่สั่งห้ามไปยุ่งกับญาตินอกจากยาย หลังจากเหตุการณ์นั้น หนูต้องตั้งใจเรียนมากกว่าเดิม อ่านหนังสือหนักกว่าเดิม ชีวิตก็เดิมๆ แม่ตามไปรับไปส่ง โทรหาเช้า เที่ยง เย็น จนขึ้นมัธยมสอบได้รร ประจำ อยู่ประจำตั้งแต่ม.1-3 ตอนนั้นรู้สึกมีความสุขมากๆ เหมือนชีวิตนักโทษหลุดจากคุก ได้ลองกินเหล้า สูบบุหรี่ ได้ดูหนังโป๊. พูดคำหยาบ เฮีย ฮี เชรด โชคดีที่ได้เกรด3.90-4.00ตลอด ครูในรร จึงไม่ระแคะระคาย พฤติกรรมส่วนตัว คือไม่เจอหน้าแม่เป็นอะไรที่มีความสุขมากๆ ทีนี้จบม3 เหมือนความฝันจะพังทลาย. แม่บอกว่าให้กลับมาอยู่บ้าน มันโหวงเหวงไปหมดเลย กลับมาใช้ชีวิตแบบฝันร้าย หนักกว่าเดิม คือแม่บังคับทุกระเบียดนิ้ว. ผ้าอนามัยห้ามทิ้ง ต้องเผา แม่บอกว่าต้องเผาเพราะเดี๋ยวมีคนมาทำของใส่. ห้ามคุยโทรศัพท์. คอมพ์ต้องเปิดตอนเพาะทำงานเท่านั้น ข้าวของในกระเป๋าแม่ต้องค้น ห้องห้ามลอค โทรศัพท์ห้ามตั้งรหัส แม่มีเบอร์เพื่อนหนูทุกคน
อึดอัดมาก ทรมานมาก ปรากฏว่าเทอมนั้นเกรดลดค่ะ เหลือ3.87 แม่ไปหาครูประจำชั้น ไปหาผอ ไปถามพฤติกรรมหนู หนูอายคนมาก แม่ก็พูดว่าแม่มีหนูคนเดียวอย่าทำให้แม่ผิดหวังได้ไหม อยู่บ้านหนูเรียบร้อยมาก ปักผ้า อ่านหนังสือ ร้อยมาลัยเป๊ะ จนผู้ใหญ่หลายคนชม ต่อหน้าญาติ แม่จะพูดดีกับหนูมาก อ่อนโยน พูดเบา จนใครๆก็ชมว่าแม่เลี้ยงหนูดี ทั้งสวยทั้งเรียนเก่ง ผิดกับเวลาอยู่บ้าน โดนจิกหัว เรียกไอ้อีตลอด ญาติมาชวนไปเที่ยวหนูอยากไปใจแทบขาดแต่ไปไม่ได้แม่จะดักตลอด บอกญาติว่าหนูไม่ชอบเที่ยวจนขึ้นม5 หนูไปแข่งทำวิจัยได้เหรียญทอง ก็ไปเจอเภสัชคนนึง ก็คบเป็นแฟนกันแต่แม่ไม่รับรู้
หนูไม่ใช่คนเรียบ ร้อยค่ะ 11รดเลยก็ว่าได้. แต่แม่ไม่ยอมรับในสิ่งที่หนูเป็น จนความแตก หนูโกหกแม่ว่าจะไปทำโครงงานบ้านเพื่อน แม่ไปส่งหน้ารั้วบ้านเพื่อน วันนั้นเพื่อนไม่อยู่ หนูเลยหนีไปร้านยาของแฟน แล้วไปกินข้าวกัน ตอนนั้นแม่นัดใครไว้ไม่รู้ มาเจอหนูกินข้าวกับแฟน แม่ก็พากลับบ้าน ทันที แม่ทั้งตบทั้งตี. แฟนก็โทรมาเคลียร์ว่าไม่ได้มีอะไรแค่ไปกินข้าว ไม่เคยเกินเลย แม่บอกว่าถ้าไม่เลิกกับหนูแม่จะแจ้งความพรากผู้เยาว์ และจะแจ้งผอ. รพ ที่แฟนหนูทำงานอยู่ ตอนนั้นปรี๊ดแตก หนูทำอะไรถูก กรี๊ดๆ ทำลายข้าวของ พูดในสิ่งที่อัดอั้นตันใจมาตั้งแต่เด็กๆ ร้องไห้บ้าไปเลย แล้วหลังจากนั้นหนูก็ต่อต้านแม่ ดื้อทุกอย่าง แต่ยังได้เกรด4.00เหมือนเดิม บางอาทิตย์ไม่พูดกับแม่เลยค่ะ เงียบตลอด ตอนนี้หนูอยู่ม6 หนูอยากเรียนธุรกิจระหว่างประเทศมากๆ หนูชอบพูดคุยกับชาวต่างชาติ. หนูไปคุยกับแม่. แม่ยืนยันคำเดิมว่าให้เรียนหมอเท่านั้น จบมาจะได้มาทำงานใกล้ๆบ้าน จะได้ดูแลแม่ตอนแก่ หนูร้องไห้ แม่บอกว่าไม่ต้องมาร้องไห้ ที่ผ่านมาก็ทำแม่เสียใจมาเยอะแล้ว แม่ทุ่มทุนกับการศึกษาให้ลูกมาเยอะลูกจบมาต้องมาดูแลแม่เลี้ยงแม่ ห้ามไปต่างประเทศ ไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น หนูทรมานมาก เห็นหน้าแม่ทีไร จะร้องไห้ทุกครั้ง ไม่เคยรู้สึกรัก ไม่มีความผูกพันอะไรเลยแม้แต่นิดเดียว. มีแต่ความเกลียด
ยิ่งเวลาจ้องตายิ่งเกลียดเข้าไปอีก หนูเครียด กดดันมาก ไม่อยากเป็นหมออยากไปตามหาความฝันตัวเอง อยากออกไปอยู่นอกบ้าน ไม่อยากเจอหน้าแม่ อยากปิดโทรศัพท์. ไม่อยากอยู่กับแม่ พยายามมองข้อดี พยายามคิดว่าเค้าทำเพราะรัก แต่มันคิดไม่ลง เกรด4.00ไม่เคยมีความสุขเลย อยากหนีไปให้พ้นๆ หนูจะต้องทำยังไง ให้พ้นสถานการณ์แบบนี้ มันเหนื่อยเหลือเกิน”
Credited: Bigza
EmoticonEmoticon
Note: Only a member of this blog may post a comment.